همینی که هست .

از این بعد از ظهرهای لوس و مسخره‌ی پاییزی متنفرم . خودشان را مثل پیرزن‌های بدجنس دماغ دراز درست می‌کنند که از صبح تا شب دنبال روضه و از این‌جور چیزها هستند تا مثلا بگویند : ما خیلی غمگینیم . از سر و رویشان درد و غصه‌ی بی‌خودی و زردی می‌بارد . فقط بلدند آدم را غمگین کنند . آن‌هم چه غمی ! انگار که تمام مصیبت‌های دنیا بر سر آدم آمده ولی هر چه فکر می‌کند کدام مصیبت نمی‌فهمد . اصلا نمی‌دانم کدام خنگ بی‌احساسی گفته : روزهای کوتاه پاییزی !‌ این بعد از ظهرهای پاییزی خودشان به اندازه‌ی یک روز زیبای اردیبهشت کش می‌آیند . این‌قدر بدجنس‌اند که خودشان با آهنگ باد می‌رقصند و از درون شادند ولی رقصشان هم غمگین است . وای به حال آن‌که جمعه هم باشد . دیگر غیرقابل تحمل می‌شوند . من می‌دانم که روزهای هفته از دستشان اسیرند . بعد خودشان سر در گوش هم فرو می‌برند و هرهر و کرکر راه می‌اندازند . به ریش آدم‌ها و روزهای هفته می‌خندند . پشت سر همه حرف می‌‌زنند . مثل پیرزن‌های توی روضه ! وقتی بهشان نگاه کنی پوزخند می‌زنند و می‌گویند : ببین حالت را چطور می‌گیرم ! هیچ کاری هم نمی‌توانی بکنی . همینی که هست . آنوقت می‌خواهی خودت را تکه پاره کنی . ولی فایده‌ای ندارد . همینی که هست .