آرزوی خاموش

خیلی یعنی ماهی چند بار خواب می‌دیدم که از جاده‌ی روبروی خانه‌ی پدربزرگ می‌روم و از روی یک پل چوبی کوچک رد می‌شوم . از همان جاده که از کنار شاهزاده اسماعیل می‌گذرد . همیشه توی خوابم به خود می‌گفتم : چه خوب ! بالاخره فهمیدم آخر این جاده چیست ؟ بیشتر وقت‌ها جاده به یک خانه‌ی سفید ختم می‌شد . خانه‌ای که سگ داشت و گل پامچال سراسر حیاطش را پوشانده بود . البته گاهی چیزهای دیگری هم می‌دیدم . مثلا یک بار خواب دیدم ته جاده می‌رسد به یک معدن طلای مخفی که کارگران را به زور در آن به کار گرفته‌اند . ولی بیشتر وقت‌ها آن خانه بود که از ترس سگش می‌گریختم . عجیب این‌که در بیداری از سگ نمی‌ترسم .

دیشب بابا داشت خاطرات کودکی‌اش را تعریف می‌کرد . من و مامان گوش می‌کردیم و نظر می‌دادیم . پرسیدم : راستی بابا ! آن جاده‌ی کنار شاهزاده اسماعیل به کجا می‌رسد ؟ من همیشه خواب می‌بینم از آن‌جا رد می‌شوم و می‌گویم : چه خوب ! بالاخره فهمیدم آخر این جاده چیست ؟ گفت : به خانه‌ی فلانی ! از پل و سگ و خانه چیزی نگفتم . مامان ناگهان گفت : وقتی بچه بودی ، در آن جاده قدم زدیم و رسیدیم به یک پل چوبی . بابا گفت : نباید بیشتر برویم . آن‌جا خانه‌ی فلانی است و آن‌ها همیشه سگشان را توی باغ رها می‌کنند . ما هم برگشتیم در حالی که تو تا خانه گریه کردی که می‌خواهم این جاده را ته بروم و ببینم آخرش چیست !