صدای ظهر

به تیر چراغ برق تکیه می‌دهم . پیرمرد دست‌فروش ، کتاب‌هایش را روی زمین چیده است . با او دوستم . دوست من حداقل 40 سال بزرگتر از من است . تمام کتاب‌هایش را خوانده است . همیشه کتاب می‌خواند . توی سایه ، تکیه کرده به تیر چراغ برق می‌ایستم و او برایم دو داستان تعریف می‌کند . وقت داستان تعریف کردن هیجان زده است . چشمانش برق می‌زند . با او خداحافظی می‌کنم و می‌روم . حس خوبی در هواست . با اینکه انگار از آسمان آتش می‌بارد . سایه‌ها سیاه و کوتاهند . نوک درختان را که نگاه کنی متوجه نسیم می‌‍‌‌شوی . حتما برگ‌ها را خنک می‌کند . ولی خبری از خنکی توی صورتم نیست . یک آب‌سرد کن فلزی می‌تواند یک ناجی باشد . غرق خیالات خودم در خیابان قدم می‌زنم . زیر لب زمزمه می‌کنم : ظهر تابستان است ، سایه‌ها می‌دانند که چه تابستانی‌است ... . مردم با صورت‌های عرق کرده ، با گونه‌های سرخ وحشی و درمانده از کنارم می‌گذرند . حتما هزاران کار دارند . ولی من دو داستان از دوست عزیزم شنیده‌ام و کاری ندارم . شمشادهای پیاده رو سبز و استوار ایستاده‌اند . اگر دست داشتند گوش‌هایشان را می‌گرفتند تا صدای بوق‌های سرسام‌آور را نشنوند .

در کوچه بچه‌ها را می‌بینم که دوچرخه‌سواری می‌کنند . گرمشان نیست . اصلا نمی‌فهمند گرما یعنی چه . اصلا نمی‌دانند مشغله چیست . فقط بازی می‌کنند . از زیر پنجره‌ها رد می‌شوم . صدایی آشنا می‌شونم . صدای بشقاب و لیوان ! انگار کسی مشغول آماده کردن بساط غذاست . از هر خانه‌ای بویی می‌آید . بویی که معده‌های گرسنه را به تکاپوی بیشتری می‌اندازد . بوی قرمه‌سبزی از همه بهتر و بدتر است . صدای قاشق و قابلمه با بوی غذا کوچه‌ را پر کرده است . این صدای ظهر است . تابستان‌ها بهتر شنیده می‌شود . با خود میگویم : صلاة ظهر مرداد ، هوای پخته‌ی منگ ... . صدای ظهر را دوست دارم . خاطره‌ای ته آن است . خاطره‌ای که ملموس نیست . به یادآوردنی نیست . تنها می‌دانم که هست . هست و برای همیشه خواهد بود .