خانه‌ای که دوستش داشتم ...

به دعوت هدی

باز باران

با ترانه

با گوهرهای فراوان

می‌خورد بر بام خانه

باز باران بر بام خانه می‌خورد . باز صدای رادیو آمریکا می‌آید . باز بوی نیمروی محلی مشامم را می‌نوازد . باز و باز و باز ... .

درخت گوجه سبز لباس سفیدش را تن می‌کند . مثل پوست من لطیف است . از همه جای خانه بو می‌آید . بوی لطافت . بوی خوشمزه‌ترین چیزهای دنیا . بوی کتاب . بوی کفش‌های نو . بوی سبزه . بوی باران .

خانه‌ای که دوستش داشتم ... .

بهار است . عید است . قلب من مثل قلب گنجشک‌ها تند تند می‌زند . چند سال دارم ؟ هفت سال ؟ شش سال ؟ شاید هم بزرگ‌ترم ! مهم نیست . هر سال همین است . اصلا در این خانه همیشه همین است . همه چیز زیباست . همه چیز مثل یک رویای مه‌آلود زیبا و شگفت انگیز است . خانه‌ی پدربزرگ ! خانه‌ی رویاهاست . خانه‌ی جمع شدن هزار و یک فامیل است . کسانی که گاهی نمی‌شناسم . خانه‌ی پدربزرگ درست وسط جاده‌ی لاهیجان - سیاهکل است . نمونه‌ی کامل یک خانه‌ی گیلانی است . یک بالکن بزرگ دارد . یک بالکن که زیبایی‌اش تمام خانه‌های دنیا می‌ارزد . بعد از ظهرهای گرم و طولانی تابستان می‌شود و در آغوش خنکی‌اش دراز کشید و بوی مهربان شالیزار را با تمام وجود حس کرد . در آن آشپزخانه‌ی کوچک گــِلی در میان گــَمــَج‌ها و خوشمزه‌ترین فسنجان و قرمه‌سبزی دنیا در حال جوشیدن است . همیشه چیزی در حال جوشیدن است . و چه کسی می‌داند بوی سفالی گمج و ته دیگ سوخته‌ی برنج تازه چقدر خوب است . من می‌توانم روی حصیرهای زرد رنگ آن که از ساقه‌ی برنج بافته شده ؛ ساعت‌ها بنشینم و همه‌چیز را بو بکشم . روی آن بنشینم و با چوب کبریت بلندترین خانه‌ی چوب کبریتی دنیا را بسازم . متکاهای قرمز مخملی ! چقدر دوستتان دارم ! وقتی در سرمای شب عید سرم را روی شما می‌گذارم و زیر لحاف سفید می‌خزم و تنم را به سینه‌ی نرم مادرم تکیه می‌دهم . چقدر خوشبختم وقتی صبح به طلوع خورشید سلام می‌کنم . دست بلند انوارش را که از لابه‌لای پیراهن سفید گوجه‌سبز به سمتم دراز شده می‌فشارم و شبنم خنک صبحگاهی را از روی نرده‌های بالکن پاک می‌کنم . چه لذتی دارد وقتی دستانم را روی صفحه‌ی کتاب‌های پدربزرگ می‌کشم و او به خاطر این‌که اینقدر خوب خواندن یادگرفته‌ام یک اسکناس به من می‌دهد . و وقتی با رادیو - ضبطش صدای من و آیناز را ضبط می‌کند و شعر من یار مهربانم را از حفظ می‌خوانم .

خانه‌ای که دوستش داشتم بزرگ نیست . کوچک هم نیست . متوسط است . مثل خانه‌ی بیشتر مردم . مثل خانه‌ی بیشتر شمالی‌ها . وسط حیاط بزرگ و سرسبزش یک چاه دارد که پاسخ تمام کنجکاوی‌های دنیا ، تمام گنج‌های دنیا و ریشه‌ی تمام افسانه‌ها در ته آن نهفته است . حیف که مادر نمی‌گذارد که نزدیک آن بشوم ! یک باغچه پر از سبزی دارد که رنگ سبزش از تمام سبزی‌هایی که دیده‌ام و خواهم دید زیباتر است . یک درخت انجیر بزرگ که شاخه‌هایش به زمین می‌رسد و پدربزرگ با آن‌ها سیخ چوبی می‌سازد و کباب درست می‌کند .یک درخت مو که ساقه‌اش از ضخامت مثل درخت‌ آلبالو شده و می‌شود روی پیچش تاب خورد . سه درخت بلند موز که همیشه میوه‌های نرسیده خشک می‌شوند و روی زمین می‌افتد . در عوض می‌شود برگ‌های بزرگش را کــَند و با آن شاهزاده بازی کرد . من شاهزاده ‌ام که روی صندلی قرمز می‌نشینم و محمد و مجتبی در دو طرفم آن بزرگ‌ها مرا باد می‌زنند . خانه‌ی پدربزرگ یک زیرزمین به اندازه‌ی تمام خانه دارد که گذرگاه تاریخ است . زیرزمین کوتاهی که باید سرخم کرد و داخل آن شد .

خانه‌ی پدربزرگ خانه‌ی رویاهاست .خانه‌ای که دوستش داشتم . خانه‌ای که تکه‌ای وجودم را ، تکه‌ای از کودکی‌ام را با خود دفن کرد . خانه‌ای که جایش را به یک خانه‌ی نوساز داد . خانه‌ای که دوستش ندارم . خانه‌ای که در یکی از اتاق‌هایش پدربزرگ چشمانش را برای همیشه بست .