اتوبوس توی خیابان که تاریک است، که خلوت است می‌رود. رادیو یک تک نوازی ویولن پخش می‌کند که آدم با شنیدنش می‌خواهد بمیرد. دلم می‌خواهد اتوبوس نایستد. همین‌طور برود. برود و محکم بخورد به کوه و من هزار تکه بشوم. لحظه‌ی مردن باید اینطوری باشد.